Maandag 8 mei 2023
Om 7 uur stonden de stukadoors voor de deur. Opzich niet verkeerd. Behalve dat ze eigenlijk ietsje later zouden komen en ik de lunchtrommels voor de jongens nog moest maken. Daar waar zij aan het werk wilden.
Terwijl Roy de heren instructies gaf, was ik de kinderen klaar aan het maken om naar school te gaan. Om half 8 staat normaal de taxi voor de deur. Maar deze week ietsje eerder, 5 voor half. Het zijn maar 5 minuten, maar ’s ochtends heb ik die 5 minuten hard nodig. Stress.
De koptelefoon die ik voor Mason kocht in de meivakantie wilde hij niet op in de taxi. Frustratiepuntje, daar heb ik hem juist voor gekocht. Laat maar gaan, misschien morgen.
Het was al vroeg lekker weer, dus Roy en ik gingen aan de slag in de achtertuin. Gras maaien, onkruid wieden en zaaien in het bloementuintje. Wat kijk ik er naar uit als alles straks lekker in bloei staat.
Om 10 uur moest ik stoppen, omdat mijn begeleider er was. Jammer, want ik was net zo lekker bezig. Even voor half 12 zijn we gestopt, omdat ik een telefonische afspraak met mijn psychiater had. Daarna kon ik weer verder in de tuin aan het werk.
Dinsdag 9 mei 2023
Gelukkig kwamen de stukadoors niet meer terug. Ze zouden eigenlijk 2 dagen komen, maar het was al af omdat ze met z’n tweetjes waren.
Ik had erg slecht geslapen. Mason ging voor het eerst weer ook de dinsdag naar school, dit keer met koptelefoon op, dus ik was daarna kinderloos. Ik ging terug naar bed en sliep als een blok.
Ik werd wakker en checkte mijn berichten. Mijn hart bonkte als een gek. Bertje, het ging niet goed. Snel ging ik uit bed, op zoek naar Roy. Ik moet naar Bert om afscheid te kunnen nemen. Roy heeft meteen zijn werk gebeld om vrij te vragen, anders had hij om half 2 naar zijn werk gemoeten en dan had ik thuis moeten blijven voor als de kids uit school komen. Maar helaas er waren al te weinig mensen. Hij moest zijn wachtchef spreken om te kijken of er iets mogelijk was. Maar die kreeg hij niet te pakken. Ik had het niet meer in de tussentijd. Ben me snel gaan douchen en aankleden zodat ik meteen weg kon mocht ik groen licht krijgen. Appen, bellen, het had allemaal geen zin, we kregen zijn wachtchef niet te pakken. Dan maar de vervangend wachtchef bellen, die had vakantie, zo kwamen we ook niet verder. Uiteindelijk pas om half 2 sprak Roy zijn wachtchef en kreeg hij gelukkig als nog vrij zodat ik naar Bert kon gaan.
Ik vond het heel moeilijk om te gaan, maar ik moest wel. Ik wist dat er meerdere mensen zouden zijn die me liever zien vertrekken dan zien komen, maar er was geen optie. Ik moest dit doen. Zo stond mijn moeder ineens voor mijn neus toen ik de auto uit stapte en de rest van de familie was in Bertje’s kamer.
Ik mag het misschien niet zeggen, maar wat zag hij er vreselijk uit. Niet eens een klein beetje op de oude Bert. Zijn buikje was weg, zijn haar zat warrig in plaats van zijn kuif en bovenal hij was er gewoon niet meer. Zijn ogen waren weggedraaid en hij haalde heel moeilijk en zwaar adem. Het was vreselijk zielig om hem zo te zien. Ik heb gelukkig zijn hand vast kunnen houden en de dingetjes kunnen zeggen die ik wilde zeggen tegen hem.
Mijn vriendinnetje wilde er voor me zijn als steun, maar ik ben daarna met een bloedvaart naar huis gereden. Hopen dat ik geen bekeuringen heb, want ik heb op de heenreis ook als een gek gereden. Ik was veel te bang dat ik te laat zou zijn met afscheid nemen. Ik heb alsnog 2 uur over de terugreis gedaan, door de file. Toen ik net een paar minuten thuis was, om half 7, is hij overleden.
Woensdag 10 mei 2023
Wat een rotnacht weer. Met Bertje nog op mijn netvlies, moesten we nu afscheid nemen van Bentley. In de middag zouden we hem laten inslapen. Net als Bertje, het is beter, geen lijden meer, maar ze gaan zo ontzettend gemist worden.
Om half 11 naar mijn fysio voor het marteluur. Ik trok het echt niet. Het deed zo’n pijn dat ik haar vroeg om te stoppen. Toen ik om 12 uur terug was moesten we naar de tegelhandel om de keukentegels op te halen. Snel weer naar huis, omdat we om 1 uur een gesprek met Mason’s oude behandelgroep en zijn nieuwe school zouden hebben.
Wat haat ik zoom gesprekken. Er is altijd wel iemand zijn microfoon die gek doet of haperend beeld. Maar het moest wel, het was een belangrijk gesprek. Aangezien het erg slecht gaat met Mason op school.
Mason doet letterlijk niets op school. Hij verdwijnt in zijn bubbel, duim in zijn mond en wacht tot dat de dag voorbij is en hij naar huis mag. Hij moet overal bij geholpen worden. Bijvoorbeeld zijn lunchtrommel, fruit en drinken uit zijn tas pakken. Als het niet per ding benoemd wordt, blijft hij daar gewoon staan. Zo stond hij er een half uur, en als ze niet hadden ingegrepen had hij er een uur gestaan. Ik werd er ontzettend verdrietig van om dit te horen. Hij wilt niet gymen, hij wilt niet buitenspelen. Hij wilt geen speelgoedbak of beloning. Hij wilt alleen maar weg daar.
Ze hadden het het vorige gesprek ook al benoemd, misschien is dit niet de juiste plek voor Mason. Hij heeft veel meer begeleiding nodig dan ze hem hier kunnen geven. Maar dit is Speciaal Onderwijs, watvoor opties zijn er dan nog?! Ik ben ontzettend bang dat Mason ook een thuiszitter word, net als de 20.000 andere autisten die geen geschikte plek hebben. Hij is eigenlijk te slim voor Speciaal Onderwijs. Maar heeft de begeleiding hard nodig, of zelfs meer dan dat dus. Dan is er nog een schakelklas, die is wel wat kleiner, wat beter voor Mason zou zijn, maar daar zitten de kindjes met heftige gedragsproblemen, dus ook weer niet geschikt. We maken ons flink zorgen.
Tijdens het gesprek bleef mijn telefoon trillen, maar ik kon niet kijken wat er aan de hand was. Toen het gesprek af was gelopen bleek het over Bertje te gaan, het leek ze een mooi idee dat de kleinkinderen de kist zouden dragen. Vind ik ook een heel mooi idee. Je kon aangeven dat je dat wilde, maar omdat ik in het gesprek zat, was ik al te laat en waren er al 6 mensen. Ik baalde als een gek, had dit zo graag voor Bertje willen doen. Ookal weet ik dat het maar een omhulsel is, ergens hoop ik dat hij toch meekijkt naar beneden en trots is als zijn kleinkinderen daar staan. Ik heb mijn oom gebeld en hij zou vragen of een 7e drager een optie zou zijn. Gelukkig was dat zo, erg fijn!
Om 5 uur was mijn schoonmoeder er om op de jongens te passen zodat wij met Bentley naar de dierenarts konden. Het leek wel alsof hij het wist, ging ineens vrolijk huppelen als een jonge hond, lekker enthousiast doen. Dit hadden we al heel lang niet van hem gezien. Hij sliep en als hij niet sliep dan was hij aan het plassen of probeerde hij te plassen. Ondanks er nu niets met hem aan de hand leek, wisten we beter en zijn we alsnog naar de dierenarts gegaan. Daar nog een stuk met hem gelopen. Het voelde zo dubbel. Maar liefde is ook loslaten. Hij is geweldig voor ons en onze kinderen geweest, nu is het tijd.
Hij kreeg eerst een hele nare morfine prik in zijn achterpoot, wat duidelijk pijnlijk was voor hem, Roy moest hem goed vasthouden. We zaten op de grond. Hij liep even, ging toen tussen ons in staan en zakte door zijn pootjes. Hij was er nog wel, zijn ogen waren open, we hoorden hem ademhalen, maar eigenlijk was hij er al niet meer. We hebben hem de hele tijd zitten aaien. Zo zonde, zo’n lieve hond. Toen de dierenarts kwam met de volgende prik was het snel voorbij. Zijn hart was al gestopt. Gelukkig waarschuwde de dierenarts dat hij nog een paar keer een soort zou hijgen. Je zou absoluut denken dat hij dan nog leeft, maar helaas. Beetje raar om te zeggen misschien, na dit alles, maar het moeilijkste was om daar weg te gaan. Hem daar op de grond te laten liggen en de deur achter ons dicht te trekken. Wat zullen we hem gaan missen. Onze oude stinkerd.
Donderdag 11 mei 2023
Even voor half 8 kwam Roy uit zijn werk. We hebben de kids samen op de taxi gezet en hebben daarna de keuken leeggeruimd en de benodigde spullen klaargezet. Om half 9 was m’n schoonvader er om te tegelen.
Ik heb een groot gedeelte van de dag met hem zit te praten. Roy lijkt veel op zijn vader. Heel oplossingsgericht en grappig. Daarnaast was het voor mij een goede afleiding van deze week.
Wat een verschil met tegels erop!
Vrijdag 12 mei 2023
Roy kwam ’s ochtends weer uit zijn nachtdienst en kon me gelukkig nog even helpen met de kinderen klaarmaken. Ik had zijn hulp hard nodig. Merk dat mijn batterijtje op aan het raken is.
Tussen 11 en 12 zou mijn schoonvader er weer zijn om te komen voegen.
Wat zijn we blij met zijn werk, het is prachtig!
Mijn hoofd stond er totaal niet naar, maar ik had voor de avond een kaartje voor de voorstelling van Fabian Franciscus. Ik vond het zonde van het geld om niet te gaan, al zat ik voor deze week al aardig aan mijn max met hoeveel mensen ik heb gezien. Het sociale zuigt me leeg. Stapte om kwart over 7 toch maar in de auto om naar Bovenkarspel te rijden. Eenmaal daar stond het theater(tje) vol met mensen die hard aan het praten en aan het lachen waren. Rechtsomkeer weer terug naar buiten. Ik trok het heel slecht. Maar besloot te blijven, er waren daar vast meer autisten die last hadden van de drukte of überhaupt van mensen. En deel van de reden dat ik een kaartje heb gekocht is omdat ik een mede autist, Fabian, wilde steunen in wat hij doet.
Het was geen slechte show, heb zelfs een paar keer gelachen, maar zat de minuten af te tellen tot ik naar huis mocht.
Zaterdag 13 mei 2023
Tussen 9 en 10 kwamen de grasmatten. Dat betekende aan de bak, want die moeten er (het liefst) dezelfde dag nog ingelegd worden. Het was prachtig weer, maar eigenlijk net iets te warm om zo intensief in de tuin te werken. M’n arme hubby.
’s Avonds had ik nog een voorstelling om naar toe te gaan, die van mijn schoonmoeder. Ik zag er best wel tegenop, weer zoveel mensen. Maar het kaartje is gekocht, ik had gezegd dat ik zou komen, dus ik ga dan ook. Heb me flink ongemakkelijk gevoeld voor de voorstelling begon. Zat ik daar in mijn eentje, aan de bar te wachten. Gelukkig had mijn schoonmoeder een goeie plek voor me gereserveerd, dus toen de zaal open ging schoot ik naar mijn plek.
Het was een goed stuk, m’n schoonmoeder had een mooie rol die ze goed speelde. Na afloop ben ik meteen naar mijn auto gegaan. Ik wilde niet weer door die mensenmassa.
Zondag 14 mei 2023
Moederdag! Ik mocht gelukkig uitslapen, kreeg een ontbijtje op bed en 2 vrolijke knutsels van de jongens.
Ik merk dat ik echt moet opladen, dus heb de hele dag NIETS gedaan. Alleen maar op m’n zonnebedje gelegen (waar ik mega verbrand ben) en af en toe naar de kids. Daarna lekker BBQ-en.
Even opladen voor de week die gaat komen..
Sjantje's Blog 