Nieuw huis, nieuwe scholen

Als je ruim 20 km verderop gaat wonen en kinderen hebt, gaan ze doorgaans naar een nieuwe school. Aangezien wij naar een dorp verhuizen zou dat de dorpsschool worden. Laat het nou net even anders gaan bij onze kinderen.

Mason zit op een behandelgroep voor kinderen met autisme en een ontwikkelingsachterstand. Dit zijn eigenlijk altijd kinderen die nog niet klaar zijn voor school. Nu naar bijna 3 jaar is hij er klaar voor. Hij kan naar school! Hij is er ook wel echt klaar voor, dat merkten ze op zijn behandelgroep al een tijd terug, maar wij thuis merken het nu ook. Maar wat voor school? Hij heeft autisme, alleen daarvoor zou hij naar regulier onderwijs of Speciaal Basisonderwijs (SBO) kunnen. Maar hij heeft ook TOS, een taalontwikkelingsstoornis. Is hij dan beter af bij een school van Kentalis? Door zijn autisme, TOS en de ontwikkelingsachterstand plus een disharmonisch intelligentieprofiel is gekozen voor Speciaal Onderwijs (SO). Daar zijn niet heel veel scholen van, dus de keuze was beperkt. Omdat het eraan zat te komen dat hij door kon stromen naar Speciaal Onderwijs, hadden we gekozen voor een school in Purmerend. Eerst was er sprake van na de herfstvakantie beginnen, maar het werd al snel na de kerstvakantie.

In de tussentijd kochten wij ons huis in Opperdoes. Wat voor de duidelijkheid niet in de buurt ligt van Purmerend. Dus we moesten op zoek naar een nieuwe school, anders werd het elke dag minimaal een half uur (heen)rijden om alleen al Mason naar school te brengen. Dat is dus 2 uur per dag rijden om Mason naar en van school te halen. Ik kreeg het al een beetje benauwd, want we hebben ook Dustin. Ik kan niet de een de ene kant op brengen en de ander de andere kant. Dus taxivervoer zou nodig zijn.

We kwamen er achter dat het IKEC meerdere locaties heeft, oa in Hoorn wat een stuk meer in de buurt van ons toekomstige dorp ligt. En het is een school voor SO kindjes en voor SBO kindjes. De behandelgroep waar Mason zit heeft alle informatie gestuurd en al snel kreeg ik een telefoontje dat ze plek voor hem hebben. En het mooiste, hij zou meteen na de kerstvakantie kunnen beginnen. Waardoor hij niet eerst hoeft te wennen op de school in Purmerend, voor hij naar deze school gaat.

Roy en ik gingen naar de locatie waar Mason gaat komen. We kregen alle informatie en hebben rondgekeken. Toch best een beetje confronterend vond ik het. Eigenlijk is zijn IQ te hoog voor SO en qua leeftijd hoort hij naar groep 4 te gaan. Maar al met al denken we dat dit voor Mason toch de beste plek is. Hij zal het pittig gaan krijgen in een klas van 12 kinderen. Maar nu zit hij op een kleine locatie met 2 SO klasjes en 2 SBO klasjes. Als hij naar groep 4 had gegaan zou hij op een locatie komen van groep 4 t/m groep 8. Laat hem eerst maar even wennen aan het naar school gaan. Blijkt hij met de tijd toch naar SBO te kunnen, dan is de stap makkelijk te maken binnen het IKEC.

Dustin zit sinds september op het SBO, ook in Purmerend. Hij heeft het daar ontzettend naar zijn zin en heeft 2 vrienden in zijn klas en Marley van 2 klassen hoger. Ik vind het voor hem wel sneu dat hij na 3 maanden alweer weg moet daar. Maar tegelijkertijd ben ik heel blij dat hij naar dezelfde school als zijn broer kan, alleen een andere locatie. Gelukkig maakt hij makkelijk vriendjes en het is niet de bedoeling dat we nog eens gaan verhuizen, dus het moet maar. Ook op zijn locatie ben ik natuurlijk gaan kijken en ik denk dat hij het daar ook heel erg naar zijn zin gaat hebben.

Wendagen

Eerst was de beurt aan Dustin om te gaan wennen. Van 9:15 tot 12:00 uur. Hij had ontzettend veel zin om te gaan. Toen we binnen kwamen was het erg druk. De andere kindjes uit zijn klas waren een stoelendans aan het doen. Harde muziek, rennende kinderen, niet de plek waar ik het liefst wil zijn. Maar Dustin vond het allemaal hartstikke leuk. Ik kon dus makkelijk weggaan. Nou is dat nooit een drama geweest bij onze kinderen, we brengen ze weg en ze kijken amper nog om. Maar toch hield ik nu de mogelijkheid open dat het wat lastiger zou worden. Niet dus. Hij ging lekker spelen.

Toen ik hem op kwam halen stond de juf net foto’s van hem te maken. Die zijn nodig voor bijvoorbeeld zijn vaste jas en tas plekje. Hij zag me niet binnenkomen, dus ik kon mooi nog even meekijken. Hij stond te giechelen. Schatje. Terwijl de juf en ik nog even probeerde te praten over hoe het ging, was Dustin er ineens klaar mee. Deed zijn jas aan, tas om en liep naar de deur, die gelukkig voor kleine kindjes op slot zit. De juf vertelde dat ze had verwacht dat hij alles even aan moest raken, overal even moest kijken, maar hij had eigenlijk gewoon heel lief met oa de auto’s gespeeld.

Een paar dagen voor Dustin’s wendag ben ik samen met Mason naar zijn nieuwe school gegaan. Zo kon hij alvast kennis maken met zijn juf en het klaslokaal. Hij was super enthousiast. Hij moest wel echt overal aanzitten, kijken hoe alles werkt, in ieder lokaal even een praatje maken met andere juffen. Natuurlijk ook even in het gymlokaal en buiten spelen. Hij leek totaal niet op te merken dat er geen andere kinderen waren. Ondanks ik had uitgelegd dat hij eerst nog een paar dagen naar zijn oude plek moest was hij zo enthousiast dat hij de volgende ochtend zei: “I’m so excited to go to my new school” Arme jongen moest nog een paar dagen wachten voor het zijn wendag was.

Omdat het veel van hem vraagt en de nieuwe juf Mason nog niet echt kent was zijn oude en lievelingsjuf mee naar de wenochtend. Ik zag haar op de gang, terwijl we er naar toe liepen kwam er een superschattig meisje naar ons toe “Hay Meessie!”. Ik was verbaasd, maar vond het erg lief. Hij werd zo enthousiast dat hij als een wilde heen en weer in de gang ging rennen. In de klas bleven ze met elkaar praten. Ze vroeg hoe oud hij was. Even wat bedenktijd nodig, maar hij kon antwoord geven. Wat ik knap vond met alle chaos die er op dat moment was. Toen hij erachter kwam dat ze ook 7 is zei hij dat ze wel konden trouwen. Hij zit nog geen 5 minuten op school en heeft zijn toekomstige vrouw al uitgekozen. Hij mocht daarna op het digibord en nadat ik even stiekem had meegekeken ben ik vertrokken.

Toen ik hem ophaalde was hij nog steeds heel enthousiast. Hij had een stuk of 40 tekeningen gemaakt op het digibord, maar had volgens de juf ook andere dingen gedaan. Hij zei zelf op de terugweg dat hij 2 vriendjes had gemaakt. Dat deed me erg goed, hij heeft nog nooit vriendjes gehad. Een jongetje en dat meisje van eerder die ochtend. Ze waren beide 7 net als hij, dat vond hij erg leuk. Hij kan niet wachten om er weer naar toe te gaan. Wat een mazzel heb ik daar mee. Autisten staan nou niet bepaald bekend om dat ze zo goed met verandering omgaan. Maar hij is er echt aan toe.

Het vervoer is inmiddels geregeld. Ze gaan beide met taxivervoer naar hun scholen, als het goed is samen in een busje. Van 10 t/m 27 januari gaan ze nog vanaf het oude huis. En vanaf 30 januari gaan ze vanaf het nieuwe huis. Ben ontzettend benieuwd hoe ze daar mee omgaan.

We gaan het meemaken!