Het is zo mega spannend. We zijn in onderhandeling. Er van uitgaande dat we allemaal goed uit de onderhandeling komen, dan is het huis van ons! Dan hebben we eindelijk onze woonboerderij, onze eigen stolp.
Het verhaal begon in april. We zagen ons al helemaal wonen in een ander huis in hetzelfde dorp en hadden in principe geen oog voor andere huizen. Ik keek natuurlijk stiekem alsnog en zag deze stolpboerderij. Eerst zag ik de vraagprijs, veel te duur. Maar toch even kijken. Wat was het mooi met die balken zo in het zicht.
De indeling vond ik alleen raar. Door het verhoogde plafond heb je een kamer helemaal boven, daar zit een trappetje naar de badkamer, dan langs de vide lopen en daar is nog een slaapkamer. In mijn hoofd waren de kinderkamers gewoon naast elkaar. Ik kon hier niets mee en heb het dus ook niet aan mijn man laten zien.
5 maanden later…
Alle 2 lichtelijk gefrustreerd omdat we na 2 jaar zoeken nog steeds geen ander huis hebben. Dus ik vertelde mijn man over dit huis, het staat al 5 maanden te koop, misschien is er wel iets mee. Hij ging toch even de foto’s kijken. Meteen helemaal verliefd. Dit was het huis wat hij wilde hebben. Dit huis vond hij het mooist van alle huizen die we al bezichtigd hadden. Ik was eerlijk gezegd een beetje in shock. Ik zag het niet.
De 1e bezichtiging
Op 27 september 2022 om 11.00 uur hadden Roy en ik de bezichtiging. Lekker zonder kinderen. We keken er naar uit. Ik moet wel zeggen dat ik me best beroerd voelde dus misschien dat ik daarom wat minder rooskleurig kon kijken. Roy daarentegen had zoiets van ‘geef de sleutels maar’. Hij was helemaal verkocht. Hij zag de ‘rare’ indeling helemaal niet als iets negatiefs, juist ideaal voor de kinderen. De hele bovenverdieping zou dan van de kinderen zijn. Inclusief eigen badkamer. En op de vide konden ze mooi hun speelgoed uitstallen.
De 2e bezichtiging
Op 3 oktober 2022 gingen wij nogmaals het huis bewonderen, dit keer samen met de kids. De kids waren net zo enthousiast als papa. Ik nam Mason mee door het huis. Roy nam Dustin mee. Overal zijn plekjes om te verstoppen. Een kamertje hier, een kamertje daar, hey als je zo loopt kom je daar weer uit. Voor de kinderen was het een groot feest.
De tuin hadden wij in eerste instantie groter gewild, zodat ze echt een balletje kunnen trappen. Dat er genoeg ruimte is voor een trampoline en een speeltoestel. De ruimte is er in de tuin wel, maar staat wel redelijk vol dan. Daar moet ik nog wel een oplossing voor bedenken. Misschien alleen een trampoline en een glijbaan ofzo. Anyhow er staat een (oud) speelhuisje van de dochter van de verkoper. Erg leuk met een trappetje erin, zodat ze ook bovenin kunnen zitten met een kussentje en een chippie. Ik zie ze er al helemaal zitten.
De beslissing
Daarna samen de foto’s en de filmpjes weer kijken en praten. Is dit echt ons droomhuis? Op heel veel vlakken wel. Moeten we genoegen nemen met een wat kleinere tuin? Wat nou als er een week later een huis te koop komt die 100% aan al onze eisen voldoet? Wordt dit echt ons eindhuis?
Voor Roy was het allemaal heel simpel. Die zag zichzelf er al helemaal wonen. Voor mij kwam het later. De 1e bezichtiging voelde ik het helemaal niet. De 2e bezichtiging werd ik al meer enthousiast, ik denk ook door de kinderen, maar voelde ik nog niet dat “ik wil hier voor altijd wonen” gevoel. Ik weet dat ik daar te zwart/wit in ben. Je weet nooit wat er gaat gebeuren. Misschien wonen we er maar een jaar en raakt Roy z’n baan kwijt. Of misschien gaan we er wel nooit meer weg ookal is dat wel de bedoeling, je kan het toch niet weten van te voren. Door gesprekken oa met m’n begeleider wilde ik dit huis steeds meer. Ik zag steeds meer mogelijkheden. En ook “Het ideale huis bestaat niet” hielp mij heel erg. Ik ben erg perfectionistisch (en stug) dus als ik iets in mijn hoofd heb moet het ook helemaal zo zijn. Maar misschien is dat achteraf toch wat onrealistisch. We willen zoveel, voor zo min mogelijk geld. Dus ja het ideale huis zal misschien wel bestaan maar dan moet je niet werken met het budget wat wij hebben.
Bod doen
We waren er over uit. We zaten weer op 1 lijn. We willen dit huis.
Op woensdag 5 oktober deden we ons bod. Omdat het al zolang te koop staat, er veel moet gebeuren en we een beperkt budget hebben boden we €75.000 onder vraagprijs. Hubby dacht dat dat te laag zou zijn, ik dacht dat het wel kon. Het is niet meer op inschrijving, er zijn geen andere geïnteresseerden. De kans was groot dat de verkoper meteen nee zou zeggen, maar dan hadden we een hoger bod kunnen doen.
We kregen te horen van de verkopend makelaar dat de verkoper wel het weekend nodig had om hier over na te denken. Rete spannend voor ons!
Onderhandeling
Sinds gister mag ik dan eindelijk zeggen dat we in onderhandeling zijn. Wij kregen 2 eindvoorstellen binnen. Een met voorbehoud van financiering en eentje zonder voorbehoud van financiering. Dat is iets waar we niet eens over na gaan denken. Ookal hebben we goed contact met de hypotheekadviseur, dat gaan we gewoon niet doen. Even overlegd en met een ander voorstel gekomen, ons eindvoorstel.
Nu is het afwachten..
Een tijdje later
Inmiddels is het begin November en het heeft goed uitgepakt voor ons. De verkoper ging in eerste instantie niet akkoord met ons eindvoorstel. We hebben gezegd dat ons bod een week zou gelden en begin van de week kwam hij er op terug. Het huis, of ook wel de heerlijke woonboerderij is dus van ons. 16 januari krijgen we de sleutel.
Het was een spannende tijd. Nog steeds wel, ons huidige woning komt maandag te koop. Hopen maar dat het snel verkocht is.
Sjantje's Blog 